..καλώς όρισες..
Το μεσημέρι μου έστειλε ένα μήνυμα η μικρή μου αδελφούλα. «Σήμερα» μου είπε, «είναι η παγκόσμια μέρα κατά του καρκίνου. Ίσως να ήθελες να γράψεις ένα άρθρο στο ιστολόγιό σου. Κάποιος που ψάχνει πληροφορίες σχετικά με τον καρκίνο, όπως τότε που ψάχναμε και εμείς, μπορεί να πέσει στο άρθρο σου, να δει ότι όλα αντιμετωπίζονται και να πάρει κουράγιο».
Απλά συμφώνησα και άρχισα να βάζω σε σειρά τα πρόσφατα γεγονότα που έζησα, προκειμένου να τα μεταφέρω στο χαρτί.
Όλα ξεκίνησαν λοιπόν πέρσι Σάββατο 29 Μαρτίου στο Βελιγράδι. Ένας οξύς πόνος στο στομάχι που δεν υποχωρούσε, πάρα μόνο με κάποια αναλγητικά και πάλι όμως, μόνο όσο διαρκούσε η δράση τους. Κατόπιν επέστρεφε το ίδιο δυνατός.
Δεν ήθελα να πάω σε σε νοσοκομείο ξένης χώρας της οποίας δε γνώριζα τη γλώσσα άψογα. Άντε να τους πεις ότι «ξέρετε πονάω στο στήθος» και αυτοί να καταλάβουν ότι θες να σου κάνουν αλλαγή φύλου…
Τέλος πάντων, πολύ καθυστερημένα ομολογώ, πήγα Δευτέρα βράδυ στα επείγοντα έχοντας τον ίδιο πόνο από το Σάββατο. Γενικές εξετάσεις, ερωτήσεις ιατρικού ιστορικού κτλ και στον υπέρηχο βλέπουν ξαφνικά κάπου στην κοιλιά έναν υπέροχο όγκο 10εκ.Χ6,5εκ.
Αφού απέκλεισαν την περίπτωση να είμαι έγκυος (πάντα παίρνω προφυλάξεις), μου είπαν πως πρέπει να χειρουργηθώ. Ο όγκος είχε το μέγεθος μπάλας του τένις και έπρεπε να αφαιρεθεί οπωσδήποτε.
Έχοντας στο μυαλό μου διάφορες σκέψεις, την επόμενη μέρα πρωί, ήρθα Αθήνα και πήγα στον Ερυθρό Σταυρό όπου κατάφερα να βρω κρεβάτι.
Μέχρι τότε, δεν είχα πάει νοσοκομείο ποτέ ως ασθενής. Ούτε δάχτυλο δεν έχω ραγίσει πάρα τις τανζανιές της παιδικοεφηβικής μου ηλικίας. Περαστικός μόνο και τίποτα άλλο.
Στον Ερυθρό Σταυρό επιβεβαιώθηκε ότι όντως ήταν όγκος, είχε πράγματι το μέγεθος μπάλας του τένις και σίγουρα έπρεπε να αφαιρεθεί. Βέβαια εγώ, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, κάτι υποψιαζόμασταν αλλά…άχνα. Δεν το πιστεύαμε, δεν θέλαμε να το πιστέψουμε.
Ο λόγος ήταν ότι δεν καπνίζω, δεν πίνω, δεν είμαι παχύσαρκος, γυμνάζομαι, προτιμώ πάντα το σπιτικό φαγητό από το βρώμικο ή των εστιατορίων και είμαι σε καλή φυσική κατάσταση. Χαιλάντερ νούμερο 2 με άλλα λόγια. Ο απέθαντος ελληνιστί.
Κανονίζεται λοιπόν το χειρουργείο για να αφαιρεθεί ο όγκος. Κόντρα ξύρισμα στην κοιλιά μη μπλεχτεί ο γιατρός στις μπούκλες και όλη η απαραίτητη προετοιμασία.
Θα είναι ψέμα αν πω ότι δε φοβήθηκα όταν βρέθηκα γυμνός καλυμμένος με ένα κομμάτι ύφασμα στο παγωμένο χειρουργείο. Έμοιαζε με κάθαρση. Όμως για πρώτη φορά στη ζωή μου, παρέμενα τόσο συγκεντρωμένος, προσηλωμένος σε κάτι. Πως όλα θα πάνε καλά.
Δεν τρομοκρατήθηκα. Πίστευα τόσο βαθειά μέσα μου ότι όλα θα πάνε καλά, που απορούσα με τη δύναμη και την αισιοδοξία που είχα.
Όταν πια ήρθε η σειρά μου, με τοποθέτησαν σε ένα κρεβάτι όπου μου έσφιξαν τα χέρια και τα πόδια. Πιστέψτε με ήταν ιδιαιτέρως άβολα…
Ξεκίνησαν να μου περνάνε ορούς και άλλα καλούδια, όταν ζήτησα να δω το χειρουργό πριν κοιμηθώ για την εγχείρηση. Πράγματι, ήρθε και του είπα τα εξής:
«Γιατρέ 3 πράγματα.. Προσέξτε με γιατί είμαι νέος. Σεβαστείτε το σώμα μου, γιατί δεν έχω άλλο. Σας έχω απόλυτη εμπιστοσύνη». Τελείωσα, του χαμογέλασα, απάντησε «μην ανησυχείς», μου έβαλαν τη διάφανη μάσκα και κοιμήθηκα.
Ξύπνησα μουδιασμένος, χαμένος τελείως στο χρόνο, με σωληνάκια στη μύτη, μια σακούλα στην κοιλιά για να φεύγουν τα υγρά της εγχείρησης, όρο, καθετήρα και μία τομή στην κοιλιά που αν ήταν πλεκτό θα το ζήλευε και η γιαγιά μου. Ρώτησα κάποιον που βρέθηκε δίπλα, πως πήγα, αν όλα ήταν καλά. Μου είπε πήγα πολύ καλά και ότι σε λίγο θα πήγαινα στο δωμάτιο.
Πονούσα και με όλα αυτά τα μαραφέτια δε μπορούσα να κοιμηθώ. Τα πρώτα βραδιά δύσκολα. Και τα επόμενα. Μου είπαν ψέματα ότι ο όγκος είχε αφαιρεθεί και πως όλα πήγαν καλά. Η αλήθεια ήταν ότι με άνοιξαν και απλά με ξαναέκλεισαν όταν είδαν ότι ήταν καρκίνος. Με γεια τα 40 ράμματα στην κοιλιά.
Πριν κλείσει μια εβδομάδα από αυτό το πολύ σοβαρό χειρουργείο, ξαναμπαίνω μέσα για δεύτερο έχοντας πόνους από το πρώτο. Πως το λέει η διαφήμιση για το Τζόκερ; Κι αν σου κάτσει; Ε λοιπόν εμένα μου έκατσε και για τα καλά. Το δεύτερο χειρουργείο ήταν πιο ελαφρύ από το πρώτο, είχα πάρει και το κολάι, όλα μια χαρά. Ο πόνος πάνω που πέρναγε σε ένα σημείο, επέστρεψε σε άλλο. Υπομονή.
Αλλά 10 ράμματα, 50 πλέον το σύνολο. Ξέχασα να γράψω πως μετά το πρώτο χειρουργείο κατάφερα να σηκωθώ την αμέσως επόμενη μέρα, με όλο τον εξοπλισμό φυσικά (όρους κτλ). Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια αλλά έγινε.
Δεύτερη ή τρίτη μέρα μετά το δεύτερο χειρουργείο ήρθε για τη συνηθισμένη επίσκεψη ο γιατρός. Οι δικοί μου όλοι, μαγκωμένοι ιδιαιτέρως. Κάθεται πλάι μου. «Πως είμαστε σήμερα;» με ρωτάει. «Πολύ καλά» του λέω. «Κοίτα να δεις, έχεις καρκίνο και πρέπει να κάνεις χημειοθεραπείες. Θα διαρκέσουν 9 εβδομάδες. Το ποσοστό επιτυχίας είναι άνω του 95% στη δική σου περίπτωση. Είσαι τυχερός. Όλα θα πάνε καλά». Τον κοίταξα καλά καλά και είπα: «Πότε ξεκινάμε;»
Στα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν της απάντησής μου, βεβαίως σκέφτηκα αυτό ήταν, πεθαίνω έτσι λοιπόν; Δυστυχώς δεν είμαι τόσο καλός για να περιγράψω εκείνο το αξέχαστο συναίσθημα. Πως μπορείς να περιγράψεις το κενό; Με ποιον τρόπο μπορείς να πείσεις κάποιον ότι πράγματι σταματάει ο χρόνος, βουβαίνονται και οι πιο μεγάλοι θόρυβοι και ξεθωριάζουν όλα τα χρώματα; Με τη μία. Tαυτόχρονα.
Κι όμως, δεν δάκρυσα, δεν έκλαψα, δεν τα έχασα τελείως. Για κάποιο λόγο κρατήθηκα. Ο λόγος αυτός ήταν η θέληση για ζωή, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.
Πήγα σπίτι μου 2 εβδομάδες μετά το πρώτο χειρουργείο, έχοντας χάσει 8 κιλά, έχοντας 50 ράμματα στο σώμα μου και γνωρίζοντας ότι η ανηφόρα είχε και άλλη συνέχεια. Κι όμως η αισιοδοξία μου ήταν άκαμπτη. Δεν θα πεθάνω από αυτό, έλεγα 1000 φορές την μέρα. Αντλούσα δύναμη από τους γύρω μου που με τόση αγάπη στέκονταν δίπλα μου και την επέστρεφα πολλαπλάσια. Στιγμή δεν με είδε κανείς να κλαίω γιατί απλά δεν έκλαψα. Δε με λυπήθηκα και πότε δεν είπα γιατί σε μένα. Ήταν πόλεμος αληθινός. Σωματικός, ψυχικός, ψυχολογικός. Το ότι μου απέκρυψαν αρχικά πως είχα καρκίνο, ήταν η αιτία να μου πάρει αρκετό καιρό μέχρι να πιστέψω ότι όντως κατά 95% θα γινόμουν και πάλι καλά. Εξακολουθούσα μέχρι τότε να πιστεύω ότι πέθαινα. Αλλά το πάλευα με όλες μου τις δυνάμεις. Το μελαμψό τομάρι μου θα το πουλούσα ακριβά και σίγουρα όχι θλιμμένο.
Πριν ξεκινήσω τις χημειοθεραπείες, είχα πειστεί πια οτι δεν πέθαινα και ότι όντως πήγαινα καλά. Πήγα στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα. Κλίμα βαρύ, αλλά ευγενέστατοι όλοι. Γιατροί, νοσοκόμες, όλοι. Άρχισαν να με φορτώνουν φάρμακα από την πρώτη κι όλας μέρα. Τρεις κύκλοι θεραπείας. Τετάρτη με ορούς φούσκωνε το σώμα μου από τις 7.00 το πρωί έως τις 15.00 το μεσημέρι. Πέμπτη 7.00-14.00. Παρασκευή 7.00- 9.00. Δεν είχα πάρει ποτέ κανένα φάρμακο πλην ασπιρίνης και πονστάν για τους φρονιμίτες μου αποκλειστικά και αυτά σπανιότατα. Πυρετό έκανα μια στα 4 χρόνια. Αντιβίωση πότε δεν πήρα. Κι όμως τώρα με μπούκωναν με ισχυρότατα φάρμακα που πέρναγαν στο αίμα μου με τις ώρες.
Με πείραζε. Ένιωθα ότι άφηνα να δηλητηριάσουν έναν παρθένο οργανισμό. Ντρεπόμουν που από γερός και δυνατός, τώρα έπρεπε να παίρνω ατελείωτα λίτρα φαρμάκων για να ξεπεράσω τον καρκίνο.
Τις πρώτες μέρες της πρώτης εβδομάδας του πρώτου κύκλου, χρειάστηκε να μείνω στο νοσοκομείο. Δεν ήθελα κανέναν να μένει μαζί μου το βράδυ. Όπως και στον Ερυθρό. Η ιδέα και μόνο ότι κάποιος μπορούσε να με λυπηθεί με εξόργιζε. Η ιδέα ότι μπορεί να μην κατάφερνα να αυτοεξυπηρετηθώ με τρέλαινε.
Τα πρώτα συμπτώματα άρχισαν τη δεύτερη ή τρίτη μέρα. Έντονος λόξυγγας και ανακατωσούρες. Οι γιατροί μου τα είχαν πει, αλλά πίστευα σταθερά ότι εμένα αυτά δε θα με αγγίξουν. Με άγγιξαν αλλά τα αντιμετώπισα. Μου είπαν θα έχεις ζαλάδες. Είχα, αλλά λίγες. Μου είπαν θα έχω τάση για εμετό και θα κάνω εμετό. Δεν έκανα εμετό ούτε μία φορά στις 9 εβδομάδες. Μου είπα να παίρνω αντιεμετικά και χάπια για το στομάχι. Πήρα στις 9 εβδομάδες μόνο 2 ή 3 χάπια. Με ρωτούσαν πως είμαι από δυνάμεις. Η απάντησή μου πάντα ήταν να σφίγγω τις γροθιές μου και να τις κουνάω στον αέρα λέγοντας «πολύ καλά».
Στο δεύτερο κύκλο ήρθε ένα ακόμα ισχυρό σοκ. Άρχισα να χάνω τις τρίχες από το σώμα μου. Έκανα μπάνιο και αρκετά μεγάλες ποσότητες, τις έβλεπα να φεύγουν. Από γοριλάκι είχα γίνει σαν ξεπουπουλιασμένο πουλί. Ξεπέρασα το σοκ κοιτάζοντας στον καθρέφτη λέγοντας συνεχώς «τα φρύδια μου δε θα τα χάσω.» Θεωρούσα, ότι χάνοντας τα φρύδια μου θα μεταμορφωνόμουν πια τελείως. Τα μαλλιά μου, που ούτως ή άλλως δεν τα είχα και πλούσια, έπεφταν. Είχα σταματήσει να ξυρίζομαι… Είχα πρηστεί σαν ντολμάς από τα φάρμακα και τις κορτηζόνες. Ήδη ένιωθα κακάσχημος. Τα φρύδια λοιπόν ήταν ο αγώνας μου. Ακόμα ένας. Δεν τα έχασα.
Τελείωσα τις θεραπείες τέλη Ιούλη, έχοντας πάρει 12 κιλά από τα κανονικά μου, 20 από τα χαμηλά μετά τα χειρουργεία. Ευτυχώς δε με ζήτησε κανένα περιοδικό για φωτογράφηση… Στα ρούχα μου έμπαινα αλλά δυσκολευόμουν να βγω. Η αντοχή μου είχε πέσει στο 50%. Αυτός ήταν ο πάτος.
Άρχισα να συνέρχομαι 2 εβδομάδες μετά το τέλος των χημειοθεραπειών. Σταδιακά, σταθερά και πάντα προς το καλύτερο και μόνο. Άρχισα να ξυρίζομαι και πάλι. Η αντοχή μου ανέβαινε. Οι μπούκλες επέστρεψαν στο σώμα δυστυχώς όχι και στο κεφάλι που ούτως ή άλλως απουσίαζαν από τα 18 μου. Ήμουν και πάλι καλά. Το σημαντικότερο, ένιωθα υπέροχα που είχε τελειώσει.
Ιδιαιτέρως μελανό σημείο, όταν πέρασα από συνέντευξη για μία δουλειά και με «έκοψαν» όταν έμαθαν ότι είχα καρκίνο, ενώ είχαμε σχεδόν συμφωνήσει και έχοντας ήδη κάνει 3 συνεντεύξεις. Μορφή ανθρώπου με ήθος απανθρώπου.
Αυτή είναι η ιστορία μου. Δεν ξέρω αν τη διαβάζει κάποιος με παρόμοιο πρόβλημα. Έχω να πω πάντως, ότι κανείς μας δεν ξέρει πόσο δυνατός είναι, μέχρι να χρειαστεί να το αποδείξει. Όλα παλεύονται. Τα πάντα. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εγκαταλείψει κανείς ότι και αν συμβεί.
Εγώ ήμουν προφανώς τυχερός, αλλά στην αρχή δεν το ήξερα αυτό. Όταν ακούς ότι έχεις καρκίνο, το μυαλό σου πάει στο θάνατο. Λάθος. Συγκεντρώνεσαι, επιστεύεσαι τους γιατρούς σου και προχωράς. Δεν σπαταλάς δυνάμεις για τίποτα άλλο, παρά μόνο για τη μάχη που έχεις να δώσεις. Και θα νικήσεις. Η σταθερά καλή ψυχολογία δεν επιτυγχάνεται με φάρμακα. Μόνο με αγάπη. Αυτή που σου δίνουν οι γύρω σου και αυτή που έχεις εσύ για τη ζωή.
Στην υγειά μας και να είμαστε πάντα καλά.
Γιώργος Ξανθόπουλος
